มาตรา 328 อาญา
ผู้กล่าว 2. ผู้อื่น 3. บุคคลที่สาม เช่น แดงขโมยของเขียวไม่ผิดฐานหมิ่นประมาท เพราะไม่มี บุคคลที่สาม แต่ถ้าดำบอกเหลืองว่า แดงขโมยของเขียว ดำผิดฐานหมิ่นประมาท แล้ว เพราะเหลืองเป็นบุคคลที่สาม เมื่อมีการกล่าว การใส่ความ บุคคลที่สามแล้ว ประการสุดท้ายที่จะ เป็นผิดฐานหมิ่นประมาทได้นั้น การใส่ความต้องทำให้ผู้ถูกใส่ความเสียหาย ไม่ว่าจะเสียหายในชื่อเสียงถูกคนอื่นดูหมิ่น ถูกเกลียดชังก็ได้ สรุป ก็คือ จะเป็นผิดฐานหมิ่นประมาท ต้องมีการกระทำดังนี้ 1. ใส่ความผู้อื่น 2. ต่อบุคคลที่สาม 3. ทำให้ผู้อื่นเสียหายในชื่อเสียง ถูกดูหมิ่น ถูกเกลียดชัง
ศาลสั่งคุก 8 เดือน ‘ปารีณา’คดีหมิ่นประมาท-รอลงอาญา 2 ปี
ศ.
คอมพิวเตอร์ มาตรา 14(1) "การตีความในคดีอาญานั้นต้องยึดองค์ประกอบตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด เจตนาคือองค์ประกอบภายใน ส่วนพฤติการณ์คือองค์ประกอบภายนอก ถ้าไม่เข้าองค์ประกอบก็ถือว่าไม่ผิด" ทนายอู๋ กล่าว ด้าน ว่าที่ร้อยตรี ดร.
อย่ามาทำใหญ่ให้กู้เห็นนะ"ต่อหน้า พ. ซึ่งมากับผู้เสียหาย การกระทำของจำเลยจึงเป็นการทำให้ผู้เสียหายเสียชื่อเสียงถูกดูหมิ่นหรือถูกเกลียดชังจาก พ. อันเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 326 ประเด็น ใช้ชื่อตัวอักษรย่อ และต้องไปสืบค้นหาภายหลังเพิ่มเติมว่าคือใครกันแน่??? ไม่ถือว่าเป็นความผิด คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1513/2551 การใส่ความผู้อื่นต่อบุคคลที่สาม อันจะเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาทตาม ป. อ. มาตรา 326 และมาตรา 328 นั้น จะต้องได้ความว่าการใส่ความดังกล่าวได้ระบุถึงตัวบุคคลผู้ถูกใส่ความเป็นการยืนยันรู้ได้แน่นอนว่าเป็นใคร หรือหากไม่ระบุถึงผู้ที่ถูกใส่ความโดยตรง การใส่ความนั้นก็ต้องได้ความว่าหมายถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่งโดยเฉพาะ และความผิดฐานหมิ่นประมาทที่ได้กระทำโดยการโฆษณาทางหนังสือพิมพ์นั้นต้องพิเคราะห์จากข้อความที่ลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ตามคำฟ้องเท่านั้นว่า ผู้อ่านสามารถทราบได้หรือไม่ว่าบุคคลที่ถูกกล่าวอ้างตามที่ลงพิมพ์นั้นเป็นผู้ใด ข้อความที่ลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ผู้จัดการ ไม่มีข้อความในที่ใดที่ระบุชื่อและนามสกุลของโจทก์หรือพอจะให้ทราบได้ว่าเป็นโจทก์ผู้บังคับการ พ. กองบังคับการหมายเลข 5 ที่กำลังจะเกษียณในปี 2546 ได้ไป 3 ล้านบาท ทำทุนหลังเกษียณนั้น ก็ไม่ได้ระบุชื่อโดยชัดแจ้งว่าเป็นผู้ใด ชื่อที่ระบุเป็นเพียงอักษรย่อเท่านั้น และมิได้ระบุนามสกุล ทั้งสถานที่ทำงานกองบังคับการหมายเลข 5 ก็ไม่ชัดเจนว่าเป็นที่ใดบุคคลทั่วไปที่อ่านข้อความย่อมไม่อาจทราบหรือเข้าใจได้ว่าอักษรย่อ พ.
ป.อ.มาตรา 36
- GPS แผนที่กล้อง ไลต์:แสตมป์แอพ บน App Store
- ยา ทา protopic
- Parallels 16.5 รัน Windows 10 ARM บน Mac รุ่น M1 ได้แล้ว (Virtual Machine)
- แรมddr2 8gb ราคาถูก ซื้อออนไลน์ที่ - เม.ย. 2022 | Lazada.co.th
- Vivo v19 ราคาตอนนี้
- Audio Cables (สายสัญญาณระบบเสียง)
- ศาลสั่งคุก 8 เดือน ‘ปารีณา’คดีหมิ่นประมาท-รอลงอาญา 2 ปี
- ป.อ.มาตรา 36
การรู้เห็นเป็นใจ คือรู้หรือคาดหมายล่วงหน้าได้ว่าจะมีการนำทรัพย์ของกลางไปใช้กระทำความผิด(วิเชียร ดิเรกอุดมศักดิ์. อาญาพิสดาร เล่ม 1, 2564. ) 5. คู่ความในคดี คือ ผู้ร้อง กับ พนักงานอัยการ (ฎีกาที่ 1291/2562) 6. ต้องวางเงินค่าใช้จ่าย/ค่าเดินหมาย ค่าใช้จ่ายที่ผู้ร้องวางเพื่อใช้ในการส่งสำเนาคำร้องและหมายนัดให้แก่คู่ความในคดีร้องขอคืนของกลางซึ่งแม้ถือเป็นส่วนหนึ่งของคดีอาญาแต่ไม่ใช่ค่าธรรมเนียมที่พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศและวิธีพิจารณาคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศ พ. ศ. 2539 มาตรา 26 ประกอบประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 252 บัญญัติไว้มิให้เรียก ผู้ร้องจะต้องนำมาวางตามคำสั่งศาล(ฎีกาที่ 328/2563) 7. ต้องยื่นคำร้องภายในหนึ่งปีนับแต่วันคำพิพากษาถึงที่สุด คำว่า "หนึ่งปีนับแต่วันคำพิพากษาถึงที่สุด" หมายถึงกำหนดระยะเวลา 1 ปี นับแต่คดีเรื่องนั้นถึงที่สุด โดยเริ่มนับเมื่อสิ้นกำหนดระยะเวลาอุทธรณ์หรือฎีกาแล้วไม่มีฝ่ายใดอุทธรณ์หรือฎีกาตาม ป. วิ. พ. มาตรา 147 วรรคสอง ประกอบด้วย ป. อ. มาตรา 15 มิใช่นับแต่วันที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งริบของกลางแล้วไม่มีฝ่ายใดอุทธรณ์(ฎีกาที่ 4702/2543) ศาลชั้นต้นอ่านคำสั่งศาลฎีกา(คำสั่งไม่รับฎีกา)ให้คู่ความฟังเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 2509 การนับระยะเวลา 1 ปี เพื่อยื่นคำร้องขอคืนของกลาง นับต่อจากวันนั้นเป็นต้นไป การที่ผู้ร้องร้องขอคืนของกลางเมื่อวันที่ 13 มิถุนายน 2510 จึงเป็นการร้องต่อศาลภายใน 1 ปี ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 36(ฎีกาที่ 898/2512(ประชุมใหญ่)) คำพิพากษา ซึ่งอาจอุทธรณ์ฎีกาได้ ถ้ามิได้อุทธรณ์ฎีกา.. ภายในระยะเวลาที่กำหนดไว้ ให้ถือว่าเป็นที่สุดตั้งแต่ระยะเวลานั้นได้สิ้นสุดลง(ป.
มาตรา 147 วรรคสอง)
